Hoe kijkt Sven Vandenbroeck, de huidige assistent-bondscoach van Kameroen, terug op zijn periode bij Malinwa? ‘Zowel als trainer als als speler betekenden mijn jaren bij KV Mechelen telkens de start van iets moois.’
Sven Vandenbroeck is wat je noemt een doorgestroomd jeugdtalent. Met dank aan de elitetroepen van Frank Vercauteren. ‘Ik ben op mijn twaalfde op Malinwa toegekomen. Op dat moment koesterde ik niet echt de droom om profvoetballer te worden. Uiteindelijk kwam in mijn voetbalcarrière alles vanzelf. Zonder er fundamenteel bij stil te staan doorliep ik alle stappen die ik moest doorlopen. Maar onder de hoede van Vercauteren heeft de jeugdwerking op KV Mechelen een serieuze boost gekend. Hij ontwikkelde een soort van elitejeugdploeg die op geregelde tijdstippen mocht meetrainen met de A-kern. Als jonge kerel werd je mee in hun verhaal gezogen. Voor ik het besefte, had ik mijn plekje in het eerste elftal zelf verdiend. Aan alles voelde je dat dankzij Vercauterens aanwezigheid een bepaalde professionaliteit in de club werd gepompt. Zodra je als jeugdspeler tot die elitegroep hoorde, werd alles voor jou gedaan. Als speler werd je automatisch sterker. Zo hield men testen op de loopband, werd er aan blessurepreventie gedaan… Wanneer je niet tot die elitegroep hoorde, werd het waanzinnig hard. Vergelijk het maar met een kruis over je carrière maken. Vercauteren blijf ik voor de rest van mijn professionele carrière dankbaar. En dat heb ik hem achteraf ook meermaals gezegd. Zo liep ik achteraf nog maar weinig mensen tegen het lijf met dezelfde professionele kennis als hij. In het jaar 1996 kwam ik in het eerste elftal van KV Mechelen terecht. Ik was toen amper 16 jaar. In dat seizoen brak de omkoopzaak rond Eendracht Aalst los, dat op degradatie leek af te stevenen. Maar door die omkoopzaak wonnen ze nog zeven keer in hun laatste zeven wedstrijden, en tuimelden wij naar tweede. We zijn toen in tweede klasse helemaal opnieuw begonnen met een bijzonder jonge groep. Daar waren spelers als Gunther Jacob en Mario Dodik bij. Bij de promotie naar de eerste klasse, nog een seizoen later, heb ik de club vaarwel gezegd en ben ik naar Nederland getrokken.’
Opa’s aan de top
Een cruciale persoon in het voetballeven van Sven Vandenbroeck blijkt zijn opa te zijn. ‘Ik had nooit zo ver kunnen staan zonder de steun van mijn grootvader. Dankzij mijn grootvader heb ik mijn voetbalpassie volledig kunnen ontwikkelen. Tegenwoordig hebben clubs busjes waarmee de spelers naar de training gevoerd worden. Ze zijn zelfvoorzienend. Maar mijn opa bracht me vijf keer per week. Ik blijf hem voor eeuwig dankbaar dat hij dat voor mij heeft gedaan. Op zich kom ik niet uit een sportersfamilie. We waren wel sportief, maar niemand van ons had ooit op hoog niveau geacteerd. Dan ben je blij dat er iemand is die je daarbij wil helpen. Natuurlijk heb je mooie momenten in een carrière. We speelden tegen Anderlecht in de periode van Koller, Zetterberg en Radzinski. Tja, dat vergeet je niet zo gauw. Ook de kampioenenwedstrijd tegen Deinze die we met 5-0 wonnen en waar ik nog twee doelpunten maakten, blijft me voor altijd bij. En onze wedstrijd tegen Racing Genk, die we met 0-1 wonnen en waar Frank Leen scoorde. Vooral opmerkelijk omdat Frank iemand was die amper de goal wist staan. Dat zijn verhalen die me altijd zullen bijblijven.’
Leve de jeugdwerking
Vandenbroeck is het type speler dat zich vanuit de jeugdwerking naar het eerste elftal opwerkte. En ook als trainer draagt hij een goede jeugdwerking hoog in het vaandel. ‘Voor de jeugdspelers zal ik altijd een lans breken. Vaak hoor je clubs wel van de daken schreeuwen dat ze alles doen voor de jonge kerels, maar zie je de doorstroming naar boven toch haperen. Door zelf te werken ben ik als jeugdspeler in de eerste ploeg geraakt. Wanneer een club een goede structuur heeft, vergemakkelijkt dit het groeiproces aanzienlijk. Nu zie je vooral dat jonge kerels worden uitgeleend. Vaak omdat de clubs er weinig tijd in willen steken. Uit mijn periode blijkt dat het perfect mogelijk is om door te stoten. Maar je moet er ook hard voor werken. KV Mechelen blijft in mijn leven altijd als de club die synoniem stond voor een mooie start. Ik heb er zowel als jeugdspeler en later als trainer van de beloften mijn eerste stapjes mogen zetten. En dat neemt niemand mij meer af.’
Tekst: Bart Liekens